There's always a catch! (John Constantine)
Взялась читать Короткевича. То, что давно надо было прочитать. Но лучше поздно, чем никогда...
Чем больше читаю, тем больше понимаю, как много этот человек сделал для нашей культуры, для сохранения языка. Как он бережно относился к нашей истории. И это во времена, когда историю всё время норовили переписать...
Решила сохранить здесь кусочек, чтобы потом перечитывать. Когда читала первый раз - заплакала. В этом абзаце текста уместилась вся боль белорусского народа. И хотя действия романа происходят где-то в середине 19-го века, боль эта не утихла и сейчас...

"Калісьці мы, напэўна, маглі быць вялікія, але не здолелі. Чаму так здарылася з намі? Напэўна, таму, што мы занадта рана растрацілі свае сілы. Мы першыя вызначыліся непакорлівасцю і вечнымі войнамі з Кіевам. Мы не захацелі татар і зрабілі ўсё, каб іх не было. Страцілі на гэтым апошнюю кроў. Потым, пасля гэтага, мы толькі часам абуджаліся, зноў пралівалі апошнюю кроў і зноў засыналі. З тых часоў наша палітычнае быццё скончылася. Ёсць край, які нікому не належыць і, - больш за ўсё, - сваім жыхарам. І ёсць абыякавыя бадай што да ўсяго, як гэтыя камяні, людзі... У іншых ёсць кнігі, правадыры, у іншых ёсць магутныя войскі, у іх ёсць імя. У нас - толькі магілы. Толькі адны магілы, раскіданыя па гэтай зямлі. Курганы на беразе Дняпра, капцы на сялянскіх могілках, твая і мая магільня, сыне... Вось яна... І толькі за гэтыя магілы мы і можам біцца... Да канца."

перевод, если кому интересно

@темы: Дом, милый дом, Цитаты